از عجایب روزگاره که دست اندرکاران فیلم هایی در حال اکران با وجود اختلاف فاحشی که در فروش فیلم ها وجود داره از میزان استقبال و فروش فیلمهاشون ابراز رضایت و خوشحالی می کنند.

ده نمکی خب طبیعیه که باید خوشحال و خوشبخت و در حال لحظه شماری برای گذشتن فروش فیلمش از مرز یک میلیاردباشه.
معلومه که سعید اسدی هم از فروش "مهمان"راضیه. فیلم بیشتر از 200 میلیون فروخته واحتمال اینکه اکرانش طولانی تر از هفت هفته هم بشه، خیلی زیاده. با این حال فکر می کنم، این ارقام برای حسین فرحبخش به عنوان تهیه کننده دیگه خیلی عادی شده.
رخشان بنی اعتماد موضعگیری جدی درباره فروش فیلم نکرده اما جهانگیر کوثری از فروش نزدیک 70 میلیونی "خون بازی" راضیه و گفته که فیلم تا به حال فروش قابل قبولی داشته و اگر نگران از دست دادن فرصت اکران نبوده، حتما فیلم را در زمان دگری از سال اکران می کرده. کوثری گفته که اکران نوروزی مناسب فیلمی مثل "خون بازی " نیست و باید فیلم های کمدی توی عید اکران بشوند. با این حال معتقده که این فیلم مخاطبان خاص خودش رو داره و اکران "اخراجی ها" تاثیری روی فروش "خون بازی" نداشته.
سید زاده تهیه کننده "شب بخیر فرمانده" به خبرنگار یکی از روزنامه ها گفته که برای اکران این فیلم با سینماها شش هفته قرارداد بسته و اکران فیلم تا هفته آینده تموم می شه و "قلقلک" جایگزین اون می شه. فارابی هنوز میزان فروش نوروزی فیلم ها رو اعلام نکرده اما گویا فروش فیلم خیلی پایین بوده و حتی نتونسته توی هفته اول و دوم هم به کف فروش معمول برسه. سید زاده هم گفته که فیلم های کمدی که توی نوروز اکران شدند روی فروش فیلمهای دیگر تاثیر گذاشتند. انسیه شاه حسینی هم هیچ اظهارنظری درباره فروش فیلمش نکرده و گفته که اصلا هیچ شناختی درباره فصل مناسب اکران نداره.
گویا این بار همه یه جورایی راضی اند . هیچ کس هم هیچ اعتراضی نداره. خداراشکر. خوبه یه وقت هایی هم همه کارها بدون سرو صدا انجام بشه و همه در ظاهر راضی باشند. بالاخره سینمای ایران نیاز داره که بعد از جنجال های جشنواره بیست و پنجم یک نفسی تازه کنه و راضی و آروم منتظر آینده باشه.



شما هم بنويسيد (2)...

خب به سلامتی تعطیلات عید 86 هم تموم شد. فردا دوباره همه به طور رسمی می رن سر کار و کاسبیشون(هر چند که طفلکی خیلی از همکارام از امروز رفتن روزنامه و خبرگزاری). دوباره همه چی به روال عادی خودش برمی گرده. خیابونا شلوغ می شن، هوا آلوده می شه و سرب و دود تهران رو پر می کنه، بچه های مدرسه ای و معلم ها می رن سر کلاس هاشون، کارمندها توی اداره می شینن و چایی می خورن و اگر حال داشته باشن به کار ارباب رجوع می رسن، بازاری ها و مغازه دارها هم می رن سراغ کاسبی و دودوتا چهارتا می کنن تا قیمت کدوم جنس ها رو بالا ببرن و... خداررو شکر امسال بر خلاف بقیه سال ها تعطیلات بهتری داشتم. تونستم به خیلی از کارهام برسم، کتاب هایی رو که قبل از عید گرفته بودم، خوندم. فیلم هایی رو که می خواستم ببینم، دیدم.(البته دوتاش هنوز مونده.Good german که هر کاری کردم، نتونستم توی عید خودم رو راضی به تماشایش کنم و the pursuit of happiness که امیدوارم در آخرین ساعات امروز بتونم، ببینمش) از همه مهمتر واقعا خدا کمک کردم و به دیدن کسانی که باید می رفتم، رفتم و امسال هیچکس رو از قلم نداختم. خلاصه امسال از تعطیلات به نسبت سال های پیش، راضی ترم به همین دلیل از اینکه تموم شد، احساس بدی دارم. کاش روزهایی که آدم احساس خوبی داره، انقدر زود نمی گذشت. عقربه های ساعت مسابقه مزخرفشون رو کمی کندتر و بطئی تر ادامه می دادن و حداقل زمان دیرتر می گذشت، اما می دونید که همیشه برعکسه و روزهایی که آدم احساس آرامش و کمی خوشحالی یا شاید خوشبختی می کنه با سرعتی بیشتر ازسرعت باد می گذره و اثرش هم مثل خودش و به سرعت از بین می ره ،اما روزهایی که با اتفاقات خیلی بدی همراهه، علاوه براینکه اعصاب و انرژی آدمو تحت کنترل خودش درمی آره، اثراتش به مراتب چند برابر روزهای خوبه و ماندگاری بیشتری هم داره. امروز هم که سیزدهم فروردینه و مردم برای بدر کردن نحسی این روز از خونه می زنن بیرون!هیچ وقت از این رسم سر درنیاوردم. آخه یعنی چی که ملت می ریزن توی طبیعت خدا و به هوای به در کردن نحسی، طبیعت رو در روزهایی که تازه از خواب زمستونیش بیدار شده و با انرژِی، تولد دوباره ای رو تجربه می کنه، درب و داغون می کنن؟ بیچاره روز سیزدهم فروردین که انقدر به نظر بعضی ها نحسه! تا یادم می آد، آخرین تجربه بیرون رفتنم از خونه در روز سیزده به ده یازده سال پیش برمی گرده که با دوستم به همراه خانوادش و مهموناشون بعد از ظهر به هوای اوشان و فشم بیرون رفتیم اما همه راه ها رو یک طرفه کرده بودن و آخر سر از روی ناچاری مجبور شدیم، بیاییم همین پارک یا بهتر بگم فضای سبز دم خونمون و همون جا که خوشبختانه خیلی خلوتتر از جاهای دیگه بود، نحسی رو به در کنیم!؟ از اون به بعد دیگه یادم نمی آد با دوستام یا خودم به همراه خانواده سیزه بدراز خونه بیرون رفته باشم.(خدا را شکر که توی این مورد خانواده من کاملا بی اعتقاد هستند)واقعا که با دیدن اون همه جمعیت توی پارک ها و فضای سبز کنار خیابون ، آدم وحشت می کنه!؟!؟ سفره هفت سین رو هم صبح جمع کردم تا سال دیگه، یک ساعت مونده به سال تحویل پهن کنیم و دوباره بدو بدو تخم مرغ رنگ کنیم و هفتا سین رو کنار هم بچینیم. خداکنه که 86 برای همه سال خوبی از لحاظ کاری باشه همراه با کارهای خوب و دلچسب که به همه و از جمله خودم حسابی انرژی بده. امیدوارم امسال همه در کنار کسانی کار کنند که روز به روز از این همکاری بیشتر لذت ببرند، به همدیگر برای بهتر شدن، کمک کنن و نتیجه کار در یک تلاش واقعا دست جمعی و بدون هیچ حسادت، رذالت و خباثتی آس آس بشه. دعا کنید برای همه.
شما هم بنويسيد (2)...

مطمئنم که خیلی از شماها هم مثل من هر شب موقع پخش "ترش و شیرین" از دم تلویزیون تکون نمی خورید. این مجموعه محصول همراهی و همکاری یه تعداد آدم یکدست و همفکره. حضور سروش صحت، رضا عطاران، مجید صالحی، رضا شفیعی جم، حمید لولایی، مریم امیرجلالی و...در کنار هم نتیجه ای جز این نداره. اگه دقت کنید، این چند نفر از بسیاری از جهات به هم شبیهند. برای همینه که کار روان، ساده و یکدسته و باعث آزار تماشاگرش نمی شه. فیلمنامه ای که صحت به همراه محمدرضا آرین نوشته، در عین سادگی خیلی به واقعیت نزدیکه. تمام شخصیت ها به شدت واقعی اند و هر کدوم از ما اونها رو خوب می پذیریم و باور می کنیم و فکر می کنیم که مشابهشون رو بارها و بارها در اطرافمون دیدیدم. یادمون نره که ساده و واقعی نوشتن از غلو کردن درباره آدم ها و حوادث و اتفاقات خیلی سختتر و این فقط به درک درست از آدم ها و شرایط دورو برمون برمیگرده. چیزی که سروش صحت با تیزهوشی و زیرکی به خوبی از پس اون برمی آد. کارگردانی هم به نظر من یک جاهایی از نظر محتوایی فوق العاده است و واقعا به کمک فیلمنامه اومده. بازیگرها هم که هر کدوم به نوبه خودشون سنگ تموم گذاشتند از پسر کوچیکه نصرت خانوم تا آقاجون همگی بیشتر از توان و ظرفیتشون مایه گذاشتن. بعضی وقت ها با دیدن آقاجون یاد خدابیامرز یوسف پشندی می افتم، هر چند که به نظرم این یکی بهتر نقشش رو بازی می کنه. مش قربون ماه رمضان دو سال پیش رو هم که یادتون هست؟

همونطور که گفتم و به شدت بهش اعتقاد دارم، "ترش و شیرین" جدا از فیلمنامه و ساختار بیشتر به نظر من محصول یک گروه خوبه که همگی سعی کردن به هم کمک کنن و در کنار هم باشن تا یکی جلوتر و دیگری عقبتر. بعضی وقت ها احساس می کنم، صمیمیتی که بین افراد این مجموعه وجود داره از تصویر تلویزیون بیرون می زنه و حال آدمو خوب می کنه. به نظرم یکدستی گروه باعث شده که سریال بیشتر از اون چیزی که هست به دل بشینه. بعد از تماشای "کتابفروشی هدهد" و دمغی و کسلی بعدش که کمتر بعد از دیدن سریال های مرضیه برومند برام بوجود می اومد؛ خوشحالم که حالا می شه روی عطاران به عنوان یکی از کارگردان های جوان و موفق سریال های تلویزیونی حساب کرد و دیگه منتظر مرضیه برومند نموند. خداکنه که عطاران همینطوری باقی بمونه و از این طرف و اون طرف بام نیافته.

راستی چرا بر خلاف مدیری، عطاران همیشه سخیف ترین و چرک ترین شخصیت های داستان رو برای خودش برمی داره و از این نمی ترسه که اون نقش برای تماشاگرش دوست داشتنی و دلپذیر نباشه؟

پی نوشت: راستی یادم رفت از موسیقی تیتراژ بگم. شعر و اجرای خوبی داره و خوشحالم که محسن نامجو بعد از چند سال به تلویزیون اومد. نمی دونم چرا در پایان موسیقی سریال های عطاران، همیشه خواننده ها خدا رو صدا می کنند، اون هم بلند. اگه یه روز عطاران رو دیدم، حتما این سوال رو اول از همه می پرسم.

شما هم بنويسيد (47)...